அர்த்தமுள்ள மௌனங்கள்

"ஏதாவது பேசித்தொலையேன்"

"ஏன் உன்கிட்டே வாய் இல்லையா நீ பேசேன்" என்றாள் வெடுக்கென்று

"யாருமில்லாத தனிமையில் கிடைப்பது கொஞ்ச நேரம் அதுல நாம சண்டைதான் போடனுமா?"

"சரி சண்டை போடலை முதலில் என்னபேச சொல்லு"

"அது தெரிஞ்சா நான் பேசித்தொலைப்பேனே" என்றேன்

       இருவரும்  வரப்பில் எதிர் எதிராக அமர்ந்து இருந்தோம்..என் முகம் பாராமல் அங்கு இருந்த புல்லை கிள்ளி எரிந்துகொண்டு இருந்தாள்.. அவளின் முகத்தை பார்த்து கொண்டு இருந்தேன் ஏதாவது பேசுவாள் என்று...அவள் அவளது புல் கிள்ளும் வேளையில் முனைந்து இருக்க...

      "டெல்லியில் இருந்து நீ புல் பிடுங்கி போடுவதை பார்க்க வரலை ..நீ உடகார்ந்து ஒவ்வொன்னா மெதுவா பிடுங்கிட்டு வா நான் போறேன்" என்று எழுந்தேன்

"போகாதே சரி நானே பேசுறேன்" என்று கையை பிடித்து அமர வைத்தாள்

     "ஆமா... கேள்விப்பட்டேன் டெல்லியில் உள்ள பெண்கள் எல்லாம் ரெம்ப அழகாக இருப்பாங்காளமே?"

"ஆமாம் அதுக்கென்ன இப்ப?"

"நீயோ இல்லை உன்னைய யாரும் காதலிக்க முயற்சிக்கலையா என்ன?"

"அதான் முதலியே உன்னை காதலிச்சு தொலைச்சிட்டேனே பின்ன எப்படி?"

"ஏன் என்னை மறந்துட்டு வேற யாரையும் காதலிக்க முடியாத என்ன உனக்கு?"

      "ஏன் முடியாது இவ்வளவு காதலித்த உன்னால் என்னை பிரிய முடியும்னா ..என்னால் முடியாதா என்ன?" என்றேன்

     சட்டென்று அவள் கண்களில் நீர் கோர்த்தது....அதை காட்டாமல் தலையை கிழே குனிந்துகொண்டாள்

"இப்ப ஏன் அழுது புல்லுக்கு தண்ணீ பாச்சுரே?"

    "பின்னே நீ ஏன் அப்படி சொன்னே...நான் எங்கே உன்னை மறப்பதாக சொன்னேன்" என்றாள்

     "நீயும் சும்மா கேட்டேன்னு நானும் அப்படி சொல்லிட்டேன் சரி விடு அழாதே வேற ஏதாவது பேசு"

     தலையை நிமிராமல்  வழிந்த கண்ணீரை துடைத்துகொண்டாள்...கொஞ்ச நேரம் மௌனம்..திருமப்வும் புல்லை கிள்ள ஆரம்பித்து இருந்தாள்....

    "இனிமேல் இந்தமாதிரி விசயத்தை நீயும் கேட்காதே நானும் மாட்டேன்..சரியா?"

      "சரி......அப்புறம் எங்க வீட்டுல ஒருவாரம் முன்னாடி என் ஜதாகத்தை யாருக்கோ கொடுக்கும் போது பார்த்தேன் அநேகமா என் திருமண விசயத்திற்க்காகத்தான் இருக்கும்." என்றாள்

    "அப்படி தெரிந்தால் நீ சொல்ல வேண்டியது தானே இப்போதைக்கு திருமணம் வேண்டாம்னு?"

"நான் சொன்னா எங்க வீட்டுல கேட்ப்பாங்கன்னு நினைக்கிறியா என்ன?"

"அப்படியே ஏற்ப்பாடு பண்ணா என்னதான் பண்றது?"கேட்டேன்

"அதான் எனக்கும் பெரிய கவலை..சரியா தூக்கம்கூட வரமாட்டிக்கு நீ சொல்லேன் என்ன செய்யலாம்?"

    "ஒரே வழி வீட்டில் சொல்லுவோம் நாம் காதலை..பின் என்ன நடக்குதுன்னு பார்ப்போமே"என்றேன்

"எனக்கென்னமோ சம்மதிப்பாங்கன்னு தோணலை"என்றாள்

"சொல்லித்தானே ஆகணும்..சொல்லாமல் எப்படி தெரியும்?"

"அப்படி சொல்லி சம்மதிக்கலைன்னா?"கேட்டாள்

     நான் ஏதும் சொல்லவில்லை ...அமைதியாக இருந்தோம்..அவளும் பேச்சை தொடரவில்லை..அவள் கேட்பதும் சரிதான் ..சம்மதம் இல்லையென்றால் என்ன செய்வது? பெரிய பிரச்சினையை எதிர்நோக்க வேண்டும் இருவரும்...எதுவும் தோணவில்லை..கேள்விக்கு வெறும் மௌனமே பதிலாக இருந்தது..

     "அதை இப்போது யோசிப்பதை விட..அப்போதைய நிலமையை பார்த்து முடிவெடுப்போம் சரியா?"

      சரி என்று தலை மட்டும் ஆட்டினாள்...இந்த கேள்விக்கு பிறகு மனம் வேற எங்கும் செல்ல மறுத்தது..அதிலேயே சுற்றிக்கொண்டு இருக்க இருவரும் நீண்டநேரம் பேசாமல் அமர்ந்து இருந்தோம்..

"சரி நான் போகிறேன்" என்று எழுந்தாள்

      அவள் கண்களை பார்த்தேன் எப்போதும் மழை பெய்யலாம் என்றிருக்கும் மேகம் போல் இருந்தது...என் பார்வையை தவிர்த்தாள்..

    "கவலைபடாதே எல்லாம் நல்ல படியாக நடக்கும்..ஏதாவது பிரச்சினையென்றால் போன் பண்ணு சரியா?"

     தலையாட்டியபடி நகர்ந்தாள்..ஏனோ அவள் தூரம் செல்ல செல்ல மனதில் பாரம் கூடி கொண்டுபோவதாய் ஒரு உணர்வு... எவ்வளவு அதிகமான புரிதலோடு காதலிக்கிறாள்..அவளை காதலிக்க ஆரம்பத்ததில் இருந்து அவள் காட்டும் அன்பு,காதல் எல்லாம் எனக்கு புதுமையானது ..சில நேரங்களில் ஆச்சர்யாமாகவும் இருந்ததுதான் உண்மை...அடுத்து வந்த நாளில் முயற்சித்தும் அவளோடு பேச முடியாமல் டெல்லி வந்து சேர்ந்தேன்...

     இரண்டு மூன்று மாதங்களில் சிலமுறை போனில் பேசினோம்...கடைசியாக பேசும்போது வீட்டில் திருமணத்துக்கு ஏற்ப்பாடு செய்கிறார்கள் என்ன செய்ய? என்று வருத்தத்தோடு அவள் கேட்டதுக்கு இதுவரை என்னிடம் பதில் இல்லை...நேரம் வரும்போது என் வீட்டில் சொல்வதென முடிவெடுத்து இருந்தேன்..அடுத்து அவளிடம் இருந்து எந்த அழைப்பும் வரவில்லை...கவலை பயம்..இதுசம்பந்தமாக ஊரில் யாரிடமும் பேச முடியாது...

      இரண்டுநாள் போய் இருந்தது..டெல்லி குளிருக்கு கதவை பூட்டிவிட்டு கம்பளிக்குள் இருந்தேன். ஏனோ இரவு ஆகியும் தூக்கம்வர மறுத்தது...அவள் பாவம்...என்ன செய்வாள்..எனக்கு தெரிந்து என்னை உருகி காதலிப்பதை விட அவளுக்கு ஒன்றும் தெரியாது...எண்ணங்கள் நிற்காமல் ஓடின...

      கதவு தட்டப்டும் சத்தம் கேட்க திறந்து பார்த்ததில் அதிர்ச்சி.....உடனே நம்பமுடியவில்லை என்றாலும் உண்மை...துப்பட்டாவை குளிருக்கு போர்த்தியபடி நின்று இருந்தாள் ..உதடுகள் குளிரில் நடுங்கின....முகம் சிவந்து இருந்தது..கொஞ்சம் நேரம் கண்களையே பார்த்து கொண்டு இருந்த நான் உள்ளே செல்ல விலகி வழிவிட்டேன்..

      உட்கார்ந்தவள் கம்பளியை எடுத்து மேலே போர்த்தி கொண்டாள்..ஏதும் பேசவில்லை........எப்படி வந்தாள் தெரியாது..ஆனால் எது அவளை இங்கு அழைத்து வந்தது என்று மட்டும் தெரியும்..எதிரில் அமர்ந்தேன்....என்னை பார்க்காமல குணிந்து அழுதாள்...இருவருக்குள்ளும் கண்ணீர்,மூச்சை தவிர வேறேதும் வெளிவராத மௌனம்...எனக்கு அப்போது எதுவும் தெரிய வேண்டியதிருக்கவில்லை ..தெரிய வேண்டியதை அங்கு இருந்த மௌனம் அதிகமாய் ஆழமாய் உணர்த்தியிருந்தது..